Umro patrijarh Pavle
Poglavar Srpske pravoslavne crkve preminuo u 95. godini, potvrdio je mitropolit Amfilohije. Patrijarh Pavle rođen je kao Gojko Stojčević 11. septembra 1914. godine u selu Kućanci. Smrt patrijarha Pavla ogroman i nenadoknadiv gubitak za srpski narod, rekao predsednik Srbije Boris Tadić.
Patrijarh srpski Pavle preminuo je jutros u 95. godine, potvrdio je za RTS mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije. Radio televizija Srbije objavila je snimak mitropolita, koji je uplakan obavestio vernike da je upravo saznao da se "upokojio patrijarh".
adić: Nenadoknadiv gubitak za srpski narod
Predsednik Srbije Boris Tadić izjavio je u Beogradu da je smrt Njegove svetosti patrijarha srpskog gospodina Pavla ogroman i nenadoknadiv gubitak za srpski narod.
"Postoje ljudi koji samim činom svog postojanja povezuju čitav narod. Takav je bio patrijarh Pavle", izjavio je Tanjugu predsednik Srbije.
"Njegov odlazak je i moj lični gubitak", rekao je Tadić.
Predsednik Srbije je istakao da se u teškim i kompleksnim trenucima kroz koje je prolazila Srbija uvek konsultovao sa partijarhom i dobijao njegovo mišljenje.
Patrijarh Pavle imao je ogroman ugled u čitavom hrišćanskom svetu, uživao je poštovanje, kako moskovskog i vaseljenskog patrijarha, tako i rimskog pape, zaključio je Tadić.
Sa Saborne crkve oglasila su se zvona povodom smrti patrijarha. U Patrijaršiji je Beti rečeno da se očekuje dolazak mitropolita Amfilohija i da će informacije u vezi sa sahranom biti objavljene na sajtu SPC.
Poglavar SPC bio je na Vojno medicinskoj akademiji na lečenju od 13. novembra 2007. godine.
Njegova svetost arhiepiskop pećki mitropolit beogradsko-karlovački i patrijarh srpski Pavle (svetovno Gojko Stojčević) rođen je 11. septembra 1914. godine u selu Kućanci, srez Donji Miholjac (tada u Austrougarskoj, a sada u Hrvatskoj) u zemljoradničkoj porodici.
Gimnaziju je završio u Beogradu, šestorazrednu Bogosloviju u Sarajevu, a Bogoslovski fakultet u Beogradu.
Rano je ostao bez roditelja - otac je otišao da radi u SAD, tamo je dobio tuberkulozu i "vratio se kući da umre" kad su dečaku bile tri godine, ubrzo mu je umrla i majka.
Odgajila ga je tetka. Uvidevši da je dete „vrlo slabačko", poštedela ga je teških poslova i omogućila mu da se školuje: iako je mali Gojko bio sklon „predmetima gde ne mora da memoriše, kao što su matematika i fizika", iako je iz veronauke imao dvojku, uticaj rodbine je prevagnuo i njegov konačan izbor bio je bogoslovija.
Posle završene niže gimnazije u Tuzli (1925-1929) i bogoslovije u Sarajevu (1930-1936) došao je u Beograd gde je upisao Bogoslovski fakultet.
Tu je vanredno završio preostale razrede gimnazije da bi mogao uporedo da upiše i Medicinski fakultet. Na Medicinskom fakultetu je stigao do druge godine studija, a Bogoslovski je završio i tu ga zatiče Drugi svetski rat.
Da bi se izdržavao radio je na beogradskim građevinama, što mu nije odgovaralo zbog slabog zdravlja. Na poziv svog školskog druga Jeliseja Popovića odlazi u ovčarsko-kablarske manastire gde je proveo ostatak rata i gde počinje svoj monaški život.
Prvo je bio u manastiru Svete trojice u Ovčaru a potom veroučitelj deci izbeglica u Banji Koviljači. Tada se teško razboleo „a plućima" i lekari su verovali da je to tuberkuloza predviđajući mu još tri meseca života.
Izvesno vreme proveo je u manastiru Vujan gde se izlečio i u znak zahvalnosti je izrezbario jedan drveni krst i poklonio ga manastiru. Zamonašen je u manastiru Blagoveštenju 1946. godine, kada je unapređen u čin jerođakona.
Od 1949. do 1955. bio je sabrat u manastiru Rača. Školsku godinu 1950/51. proveo je kao učitelj zamenik u prizrenskoj Bogosloviji sv. Kirila i Metodija. U čin jeromonaha unapređen je 1954, protosinđel je postao 1954, a arhimandrit 1957. Od 1955. do 1957. godine bio je na postdiplomskim studijama na Bogoslovskom fakuletu u Atini.
Izabran je za episkopa raško-prizrenskog 29. maja 1957. godine, a posvećen je 21. septembra 1957. godine, u beogradskoj Sabornoj crkvi. Čin posvećenja obavio je patrijarh srpski Vikentije. Za episkopa raško-prizrenskog ustoličen je 13. oktobra 1957. godine, u prizrenskoj Sabornoj crkvi.
U Eparhiji raško-prizrenskoj gradio je nove crkve, obnavljao stare i porušene, posvećivao i monašio nove sveštenike i monahe. Starao se o Prizrenskoj bogosloviji, gde je povremeno držao i predavanja iz crkvenog pevanja i crkvenoslovenskog jezika.
Često je putovao, obilazio svoju eparhiju i služio u svim mestima. Sa kosovskim egzodusom, prizrenska Bogoslovija sv. Kirila i Metodija je privremeno premeštena u Niš, a sedište Raško-prizrenske eparhije iz Peći u manastir Gračanicu.
Kao episkop raško-prizrenski svedočio je u Ujedinjenim nacijama pred mnogobrojnim državnicima, o stradanju srpskog naroda na Kosovu i Metohiji.
Bavi se i naučnim radom. Objavio je monografiju o manastiru Deviču, „Devič, manastir Svetog Joanikija Devičkog" (1989, drugo izdanje 1997).
U Glasniku Srpske pravoslavne crkve, od 1972. godine objavljuje studije iz Liturgike u obliku pitanja i odgovora, od kojih je nastalo trotomno delo „Da nam budu jasnija neka pitanja naše vere I", II, III (1998).
Priređuje dopunjeno izdanje „Srbljaka", koje je Sinod Srpske pravoslavne crkve izdao 1986. godine. Takođe, priređuje „Hristijanskije prazniki" od M. Skabalanoviča.
Autor je i izdanja „Trebnika", „Molitvenika", „Dopolniteljnog trebnika", „Velikog tipika" i drugih bogoslužbenih knjiga u izdanju Sinoda. „Pitanja i odgovori čtecu pred preoizvodstvom" objavljuje 1988. godine, a „Molitve i molbe" 1990.
Zaslugom patrijarha Pavla umnožen je u 300 primeraka „Oktoih" iz štamparije Đurđa Crnojevića.
Patrijarh Pavle dugo godina je bio predsednik Komisije Svetog arhijerejskog sinoda za prevod Novog zaveta, čiji je prvi prevod, koji je crkva odobrila, objavljen 1984. godine, a ispravljeno izdanje tog prevoda 1990. godine.
Isto tako, bio je predsednik Liturgičke komisije pri Svetom arhijerejskom sinodu, koja je pripremila i štampala „Služebnik" na srpskom jeziku.
Od kada je srpski patrijarh, obnovljeno je i osnovano više eparhija. Obnovljena je Bogoslovija na Cetinju 1992. godine. Otvorena je 1994. godine Duhovna akademija Svetog Vasilija Ostroškog u Foči i Bogoslovija u Kragujevcu 1997. godine, kao odsek Bogoslovije Svetog Save u Beogradu.
Osnovana je i Informativna služba Srpske pravoslavne crkve.
U Beogradu je 1993. godine počela da radi Akademija Srpske pravoslavne crkve za umetnosti i konservaciju, sa nekoliko odseka (ikonopis, freskopis, konѕervacija).
Godine 2002. nastava veronauke je vraćena u škole, kao i Bogoslovski fakultet u okvire Beogradskog univerziteta iz koga su ga komunističke vlasti izbacile 1952. godine.
Imajući u vidu zasluge patrijarha srpskog Pavla na naučnom bogoslovskom polju, Bogoslovski fakultet Srpske pravoslavne crkve u Beogradu, dodelio mu je 1988. godine zvanje počasnog doktora bogoslovlja.
Srpski patrijarh postao je 1990. godine, kada je na tom mestu nasledio patrijarha Germana. Bio je 44. patrijarh Srpske pravoslavne crkve.
